Monarşik devletin beş senedir bitmeyen siyasî krizi
İspanyol devletinin burjuvazisinin tüm baskınlık sistemi 2015 senesinden beri krizdedir. Dört yılda dört defa sandığa gidilmesi, yönetici sınıfın istikrarlı bir hükumet kurmadaki yetersizliğini yansıtmaktadır. Bunda, Parlamento’daki tüm partilerin hanedanın devrilmesine mani olmak maksadıyla Rajoy [Frankizm’den gelen Partido popular ya da PP, yani en önemli burjuva partisinin yöneticisi] hükumetinin iktidarı kaybetmesinde büyük etkisi bulunan devlet aygıtının tamamen çürümüş olmasına dikkati çekmemek için gösterdikleri büyük çabaları unutmamak gerekir. İşbirlikçi büyük bir sessizlik veya duruma uygun küçük beyanlar yaygınlaşmış siyasî yozlaşmayı saklamaktadır (ki buna kraliyet ailesi de dahildir) ve Villajero davası, yargının, polisin ve istihbarat servislerinin nasıl en iğrenç siyasî ve ekonomik menfaatlerin hizmetine koyulduklarını göstermektedir (PP içindeki hesaplaşmalar, Katalanlar ve Podemos gibi politik hasımlara karşı çevrilen dolaplar, bankalar ile büyük firmaların devlet dahilinde ve dışında yaptıkları ekonomik komplolar).
Burjuvazi, PP’nin yani 40 senedir kendi önde gelen siyasî temsilcisinin bu krizi aşmasını veya Ciudadanos gibi [Fransa’daki LREM’in eşdeğeri] uygun bir alternatif ile değiştirilmesini sağlayamamaktadır. Bugüne dek, Vox [faşizme kayan bir parti] ile birleşme kafi gelmemiştir ve gelecek seçimlerde gerileme bile mümkündür. Bu gibi vaziyetlerde can simidi görevi gören PSOE [“Sosyalist” parti], gerekli çoğunluğa ulaşmamaktadır ve rahatça hükumete gelebilmesini sağlayacak ittifakları yapabilecek durumda değildir. Hiçbir çare bulunamamıştır. Ne Ana Botin’in (Banco Santander) 28 nisan 2019 tarihindeki seçimlerin ardından PP ve Ciudadanos’a verdiği “PSOE’nin yönetimine yolu açmaları” yönündeki açık talimatları, ne PNV’nin [Bask milliyetçi burjuva parti] geleneksel oy satmaları, ne Katalan burjuvazisinin burjuva partilerinin utanç verici bir biçimde “dava” [başarısız bağımsızlık süreci] mahpusları için af talep etmeleri, ne de burjuva devletin imtiyazlarından istifade etmeye ve saflarında genelleşmiş kan kaybını durdurmaya kararlı Podemos’un verdiği tavizler bir işe yaramamıştır.
PSOE, IU [“Komünist partinin seçim koalisyonu], Podemos veya Bildu [milliyetçi küçük burjuva Bask partisi] gibilerine oy veren milyonlarca emekçi ve gencin yanılsamaları tekrar ve tekrar gerçeklere toslamıştır: seçimlerin ardından hiçbir şey gerçekten değişmemektedir. Bir senedir hükumette olan PSOE, önceki hükumetlerin işçi sınıfına ve halkına, demokratik hürriyetlere ve Katalonya’ya karşı aldığı en saldırgan tedbirlerden hiçbirini iptal etmemiştir. Devletin idaresini, yargıyı, polisi ve CNI’yi [gizi servisler] PP zamanında yolsuzluğa bulaşmış unsurlardan temizlememiştir bile.
Bu noktada, iş hayatı ve emeklilik hakkındaki tüm reformlar, Mordaza kanunu [hürriyetlerin sınırlanması, 2015], ceza kanununun reformu, gayrimenkuller ve ecnebiler hakkındaki kanunlar yürürlükte kalmıştır. İspanyol devleti, diktatörlükle yönetilen ve halklara karşı alçak savaşlar yürüten Suudi Arabistan, İsrail ve Türkiye gibi ülkeleri müttefik olarak kabul etmeye ve onlara silah satmaya devam etmektedir. Ve tabii ki, İspanyol birlikleri, Afganistan ve Suriye’de olduğu gibi yabancı ülkelerdeki tüm emperyalist müdahalelerine devam etmektedirler.
Güncel PSOE hükumeti işçi sınıfına, Katalonya’ya ve diğer milletlere yapılan devamlı baskıyı geri çekmemiştir. Rajoy döneminin en baskıcı kanunları o dönemde olduğu gibi uygulanmaktadır. Para cezaları ve gözaltına alınmalar artarak devam etmektedir ve yüzlerce sendikal ve sosyal militan mahkemelerle ve hapisle karşı karşıya kalmaktadır.
“Dava” mahpuslarına verilen skandal cezalar, ki bu burjuvazi fraksiyonları arasındaki hesaplaşmayı yansıtan arı bir siyasî baskı düzenbazlığıdır, hükumet tarafından geçen aylarda önlenebilirdi. Aksine, bu hükumet Katalan topraklarının asker ve polis tarafından işgaline eşlik etmiş ve Katalonya’yı millî güvenlik kanununun 155. maddesinin yeniden uygulanmasıyla tehdit etmiştir. Pedro Sanchez [PSOE başbakanı] tarafından verilen cezalara ve “cezaların tam infazına” gösterilen saygı ve aynı zamanda buna karşı tertip edilen gösterilere yapılan polis müdahaleleri herkes için bir ikazdır: PSOE, yargıtay yüksek mahkemesinin her protesto veya sosyal seferberliğin isyana teşvik suçu oluşturabileceği tezini desteklemektedir!
İşçi sınıfının tüm zorluklarına daimi bir son getirecek kendi partisine ihtiyacı vardır
2008-2009 senelerinin büyük ekonomik krizi son bulmuştur ve yeni bir kriz yaklaşmaktadır, ancak bu süre içinde işçi sınıfının hayat şartları önemli ölçüde bozulmaya devam etmiştir. Kronik işsizlik, maaşların alım gücünün düşmesi, emekli maaşlarının tehdit altında olması, iş güvensizliğinin yaygınlaşması, uygun fiyatlı konut bulmanın imkânsız hale gelmesi, kirasını ödeyemeyenlerin zorla evlerinden çıkarılmaları, kamu sağlık ve eğitim hizmetlerinin kötüleşmeleri, göçmenlerin aşırı sömürülmeleri, kadınların fakirliği günlük hayatımızın bir parçası olmuştur.
Büyük sendikal federasyonların (CCOO ile UGT) yöneticileri, sosyal ve siyasî vaziyetin devamı için hükumet ve patronlar ile sürekli sosyal barış anlaşmasıyla işbirliği yapmaktadırlar.
Emekçilerin menfaatlerini müdafaa ettiklerini iddia eden partilerin yöneticilerinin tümü sosyal baskınlık oyununa dahil olmuşlardır ve efendilerden sadece birkaç kırıntı talep ederek kendilerine oy verilmesini sağlamaya çalışmaktadırlar. PSOE, IU ve aynı zamanda Podemos, Bildu veya CUP [küçük burjuva Katalan milliyetçi koalisyon], güncel düzene yani sömürüyü garantileyen burjuva düzene sözde “ilerici” bir renk katarak gerek özerk, gerekse merkezi burjuva hükumetlere katılmak istemektedirler. Her biri, emekçileri kendilerinin burjuvaziyle mücadele için bir sınıf olduklarını reddeden yabancı ideolojiler ile zehirlemektedir. Bu, PSOE ile UI’nin “yurttaş” demokrasicilikleri ve parlamentolar için “halkın oyunun” önemli değişikliklere yol açabileceğine inandırmak isteyen ve PSOE’nin bastonu olmak için ağlayan Podemos’un “radikal vatandaşlığı” ile görülmektedir. Aynı şey Bildu ile CUP’un yerel burjuvaziyle “millî birliği” savunan ve bu burjuvazinin hanedana boyun eğmesini onaylayan, sınıfların ulus içinde müşterek menfaatleri olduğu yanılsamasını yayan ve sosyal öfkeyi millî baskı meselesinden tamamen ayıran “solun bağımsızlığı” için de geçerlidir.
Yeni seçimler hiçbir çözüm getirmeyecektir
Burjuva devlet, yönetici sınıfın menfaatlerini müdafaa etmek ve garantilemek için kurulmuş bürokratik bir düzenektir. İşin sonunda hükumetler burjuvazinin genel işleri için idari konseyden başka bir şey değildir. Seçimler sırasında bize sadece bu vazifenin kimin tarafından yerine getirileceğini seçme imkânı tanınır. Eğer devrimci bir işçi partisi olsaydı, seçimlere katılabilir ve parlamento kürsüsünü seçimlerin hiçbir şeye çare olamayacaklarını, yapımızı oluşturan ve bizi millî de olsa tüm farklarımıza rağmen birleştiren amansız mücadelede taleplerimizin kendimiz tarafından savunulması gerektiğini açıklamak için kullanabilirdi.
Bu parti henüz mevcut değildir, ve bu da birçok emekçiyi PP hükumetlerini devirmek veya en azından PP hükumetinin tüm saldırılarının en kötü etkilerini hafifletmek için tecrübelerine rağmen “sol” denilen partilere oy vermeye itmektedir. Bu emekçiler aynı zamanda bu oyu tekrar doğmakta olan Frankizm’e karşı kendilerini korumak için de kullanmaktadırlar.
Bu emekçilerden, sınıfımızın kuvvetini bu fırsatta ve ortamda yoğunlaştırmak için en uygun buldukları partiye oy vermelerini istiyoruz. Ancak onlara açık bir şekilde tarihin gösterdiği gibi, ki buna nisan 2019 seçimlerinden sonra geçen altı ay da dahildir, bu partilerin hain sınıf işbirliği politikalarının faşizme yolu açtığını anlatıyoruz ve diyoruz ki zafer elde etmenin tek yolu son yıllarda emeklilerin yaptıkları gibi iş yerlerinde, işçi semtlerinde, sokaklarda teşkilatlı ve birleşik bir mücadele yürütmektir.
Şimdiden tüm sömürüye ve baskıya son verecek aracı inşa etmeye başlamak gerekmektedir
Seçimlerin neticesi ne olursa olsun, çürümekte olan ve bizi yutan bu ekonomik ve sosyal kapitalist sistemden kurtulmak için en bilinçli emekçiler sınıf politikalar çerçevesinde teşkilatlanmalıdırlar.
Çoğunluğun sosyal sınıfını oluşturuyoruz, yegane üretici sınıfı. İnsanlığın geleceğinin de bağlı olduğu istikbalimiz, düşman sınıfla ilişkisi olmayan, devrimci bir işçi enternasyonalinin kurulmasında rol oynayacak olan yeni bir ihtilalci işçi partisinin kurulmasından geçmektedir. İstikbalimiz, emekçilerin günümüzde düşük seviyede olan bilinçlerini yükseltecek ve onları sınıfların, sömürünün ve baskının daimi olarak yok olmasını sağlayacak tüm mücadelelere ve sosyalizme yönlendirecek ihtilalci bir programı olan bir partinin kurulmasından geçmektedir.
Devletin saldırılarına ve baskısına şimdiden cevap vermeliyiz
Beklemeyelim! Katalan yöneticilere karşı verilen cezanın yarattığı duruma karşı, tüm Katalonya’daki kitlelerin seferberliği ile buna yerel ve merkezi hükumetlerin baskısına karşı bir sınıf olarak tüm İspanyol devletinin topraklarında cevap vermek gerekmektedir.
İşçi sendikaları, bizi müdafaa ettiklerinin ifade eden partiler, işçi hareketinin tüm teşkilatları, sermaye ve devletine karşı, baskıya karşı birleşik ve işçi dayanışması içinde mücadele çağrısında bulunmalıdırlar.
Tüm taleplerimiz karşılanana dek genel grevin mümkün ve lüzumlu olduğu için:
Köylerin, mahallelerin, firmaların, fabrikaların erkek ve kadın emekçileri teşkilatlansın ve merkezi koordinasyon kurulsun! Mücadelelerimiz için özsavunma yapılsın!
Bizi günümüzdeki çıkmaza sürüklemiş olan yöneticilere hiçbir şekilde itimat edilemez!
İnsanca iş, maaş, emekli maaşı ve konutlar istiyoruz!
Evrensel, özgür, bedava, laik ve kaliteli kamu sağlık ve eğitim hizmetleri sağlansın!
Tüm demokratik hürriyetler savunulmalıdır: ifade, teşkilatlanma, toplanma, grev, gösteri özgürlüklerine dokunulmasın!
Siyasî ve sosyal militanlara verilen tüm cezalar iptal edilsin, hepsi salıverilsin!
Tüm halklara demokratik bir şekilde kendi kaderlerini kendileri belirleme hakkı sağlansın!
Kahrolsun monarşi! İşçi hükumeti kurulsun! İşçi cumhuriyeti kurusun!